Kaderin Boylesi
KADERİN BÖYLESİ
Ağlarca’ya olan sevdamı,hasretimi,anılarımı anlatmaya sayın hocamın sitelerinin sayfaları yetmez.Bunları parça parçada olsa ilerde aglarca.tr.gg ailesiyle inşallah paylaşırım.
Bu gün ben, bire bir olayın içinde olan bir dostumdan dinlediğim, Yoguslavya göçmeni bir ailenin dramını ve oğullarının gururunu anlatan bir anekdotu paylaşmak istiyorum.
Bu aile 1950 yılında Youslavya’nın karışıklık belirtileri göstermeye başladığı sıralarda Türkiye’ye göç ederler, Balıkesir yöresindeki akrabalarının yanına yerleşirler. Daha sonralarıma İstanbul’a göç ederler. H……. isimli birde oğulları vardır. Büyütür, okutur ve yetiştirirler. Günü geldiğinde de her genç gibi askere gönderirler.
18 ayın.540 gününü ipe boncuk dizer gibi tek tek saymaktadırlar. Bütün hayalleri çocuklarının asker dönüşü üzerindedir. Hatta birde kız bulmuşlardır.
524. gün telefonları çalar, hattın öbür ucunda oğulları vardır.
H……. İzin kullanmadığı için erken terhis olarak eve dönmekte olduğunu söyler.
Karı kocanın sevincine diyecek yoktur, mutluluktan birbirine sarılırlar.
—Yalnız bir arkadaşımı da yanımda getiriyorum, der çocuk.
Anne baba arkadaşının da başlarının üstünde yeri olduğunu memnuniyetle kabul edeceklerini söylerler.
—Bu arkadaşım bir gazi bir kolu ile bir bacağını birlikte çıktığımız bir operasyonda kaybetti. Diye devam eder çocuk.
Anne baba şaşkındır: gazilere devletin baktığını kendilerinin bu yükü kaldıramayacaklarını anlatırlar.
Çocuk görüşmek üzere diyerek telefonu kapatır.
Ertesi gün çocuklarını beklerlerken bir kurye gelir. Onları alır bir intihar etmiş bir gencin teşhisi için hastaneye götürürler. Cesedi görür görmez tanırlar. Bu biricik oğullarıdır ama onları esas şok eden şey sonradan gördükleridir. Çocuklarının bir kolu ile bir bacağı yoktur.
C. Topak
18 ayın.540 gününü ipe boncuk dizer gibi tek tek saymaktadırlar. Bütün hayalleri çocuklarının asker dönüşü üzerindedir. Hatta birde kız bulmuşlardır.
524. gün telefonları çalar, hattın öbür ucunda oğulları vardır.
H……. İzin kullanmadığı için erken terhis olarak eve dönmekte olduğunu söyler.
Karı kocanın sevincine diyecek yoktur, mutluluktan birbirine sarılırlar.
—Yalnız bir arkadaşımı da yanımda getiriyorum, der çocuk.
Anne baba arkadaşının da başlarının üstünde yeri olduğunu memnuniyetle kabul edeceklerini söylerler.
—Bu arkadaşım bir gazi bir kolu ile bir bacağını birlikte çıktığımız bir operasyonda kaybetti. Diye devam eder çocuk.
Anne baba şaşkındır: gazilere devletin baktığını kendilerinin bu yükü kaldıramayacaklarını anlatırlar.
Çocuk görüşmek üzere diyerek telefonu kapatır.
Ertesi gün çocuklarını beklerlerken bir kurye gelir. Onları alır bir intihar etmiş bir gencin teşhisi için hastaneye götürürler. Cesedi görür görmez tanırlar. Bu biricik oğullarıdır ama onları esas şok eden şey sonradan gördükleridir. Çocuklarının bir kolu ile bir bacağı yoktur.
C. Topak