Nareye gidiyoruz
NEREYE GİDİYORUZ?
Bundan birkaç yıl önce TV lerin birinde son ubıh diye bir program izlemiştim. İzlerken de bir milletin yok oluşunun dramını ta kemiklerimde hissetmiştim.
Bu gün bu korkuyu Adigeler için hissediyorum. Beni böyle düşündüren bir sürü neden var. Bunların başında karışık evlilikler, ekonomik nedenler, tahsil nedeni ile baba ocağından uzaklaşmalar, köylerin dağılması bunun paralelinde de ailelerin parçalanması gelmektedir.
Ama bunların hepsinden önemlisi gençliğimizin durumudur. Bu gün gençliğimizin vurdumduymazlığını, aymazlığını mercek altına almak istiyorum.
Yazacaklarım kesinlikle dar bir bölgenin görüntüsü değildir, toplumumuzun genelindeki bir olgudur. Gençlik bir milletin geleceğidir, gençliklerine bakarak milletlerin geleceğini görmek, falcılık ta değildir kehanet de değildir.
Her şeyleri ile mükemmel olan gençliğimizin xabzeden uzak gelecek endişesi taşımayan vurdumduymazlığı bizleri çok üzüyor.
Kültürümüzle ilgili okumuyoruz, araştırmıyoruz. Milletimizin geçmişi ile ilgili yalan yanlış bir konuşmayı veya bir suçlamayı cevaplandırabilecek bilgi birikimimiz yok. Geçmişimizle ilgilenmiyoruz, bu kültürü bu güne kadar taşıyan atalarımızın mirasını hoyratça harcıyoruz. Xabzenin sadece folklar yanıyla ilgilenmeyi yeterli buluyoruz. Maalesef burada da Rus, Kazak, Gürcü ve Azeri etkisiyle kendi folklorumuz yozlaşıyor. Öğretilen bu folklorun içinde adige oyunlarının yarısından fazlası yok.
Bu konularda sayfalarca yazı yazılabilinir günlerce konuşulabilir ama en acısı dilimiz de unutuluyor. Öğrenmek için gayretimiz yok.( Bu konuda insanüstü gayret gösteren başarıya ulaşan gençlerimizi onlara yardımcı olanların var olduğunu biliyorum. Bunları bu eleştirilerimin dışında tutuyor ve kendilerini canı yürekten kutluyorum.)
Çağımızın bilgi edinme, iletişim alanlarındaki en büyük internet sayfalarında dolaştığınız da: Gençlerimizi bir kültür programda, bir tartışma panelinde veya kültürümüzle ilgili bir etkinliğin içinde göremiyoruz. Büyük bir çoğunluğu sanal dünyaya konulmuş bir resimin altında (mazur görün başka tanım bulamadım) geyik muhabbeti yaparken görürsünüz. İşin acı yanı da bu muhabbette adigeliği etiket olarak kullanmalarıdır.
Oysa bu sayfalarda tartışmalar yapılabilir, bilgi aktarımı yapılabilir, kültür ve geleneklerimizle ilgili forumlar düzenlenebilir hatta hazırlanan sanal ortamlarda açık oturumlarda düzenlenebilir.
Sözün kısası bir gün torunlarımızdan birisiyle TV kanallarının birinde son Adige diye bir programın yapılmaması için, kültürümüzün yok olmaması için, dilimizi gelecek nesillere aktarabilmek için bir şeyler yapılmalıdır. Sevgili gençler, bu görev sizindir. Bizlerin de aklımızın erdiği gücümüzün yettiğince sizlerle destek vermek boynumuzun borcudur.
01.03.2009 Orhan OCAK
Bundan birkaç yıl önce TV lerin birinde son ubıh diye bir program izlemiştim. İzlerken de bir milletin yok oluşunun dramını ta kemiklerimde hissetmiştim.
Bu gün bu korkuyu Adigeler için hissediyorum. Beni böyle düşündüren bir sürü neden var. Bunların başında karışık evlilikler, ekonomik nedenler, tahsil nedeni ile baba ocağından uzaklaşmalar, köylerin dağılması bunun paralelinde de ailelerin parçalanması gelmektedir.
Ama bunların hepsinden önemlisi gençliğimizin durumudur. Bu gün gençliğimizin vurdumduymazlığını, aymazlığını mercek altına almak istiyorum.
Yazacaklarım kesinlikle dar bir bölgenin görüntüsü değildir, toplumumuzun genelindeki bir olgudur. Gençlik bir milletin geleceğidir, gençliklerine bakarak milletlerin geleceğini görmek, falcılık ta değildir kehanet de değildir.
Her şeyleri ile mükemmel olan gençliğimizin xabzeden uzak gelecek endişesi taşımayan vurdumduymazlığı bizleri çok üzüyor.
Kültürümüzle ilgili okumuyoruz, araştırmıyoruz. Milletimizin geçmişi ile ilgili yalan yanlış bir konuşmayı veya bir suçlamayı cevaplandırabilecek bilgi birikimimiz yok. Geçmişimizle ilgilenmiyoruz, bu kültürü bu güne kadar taşıyan atalarımızın mirasını hoyratça harcıyoruz. Xabzenin sadece folklar yanıyla ilgilenmeyi yeterli buluyoruz. Maalesef burada da Rus, Kazak, Gürcü ve Azeri etkisiyle kendi folklorumuz yozlaşıyor. Öğretilen bu folklorun içinde adige oyunlarının yarısından fazlası yok.
Bu konularda sayfalarca yazı yazılabilinir günlerce konuşulabilir ama en acısı dilimiz de unutuluyor. Öğrenmek için gayretimiz yok.( Bu konuda insanüstü gayret gösteren başarıya ulaşan gençlerimizi onlara yardımcı olanların var olduğunu biliyorum. Bunları bu eleştirilerimin dışında tutuyor ve kendilerini canı yürekten kutluyorum.)
Çağımızın bilgi edinme, iletişim alanlarındaki en büyük internet sayfalarında dolaştığınız da: Gençlerimizi bir kültür programda, bir tartışma panelinde veya kültürümüzle ilgili bir etkinliğin içinde göremiyoruz. Büyük bir çoğunluğu sanal dünyaya konulmuş bir resimin altında (mazur görün başka tanım bulamadım) geyik muhabbeti yaparken görürsünüz. İşin acı yanı da bu muhabbette adigeliği etiket olarak kullanmalarıdır.
Oysa bu sayfalarda tartışmalar yapılabilir, bilgi aktarımı yapılabilir, kültür ve geleneklerimizle ilgili forumlar düzenlenebilir hatta hazırlanan sanal ortamlarda açık oturumlarda düzenlenebilir.
Sözün kısası bir gün torunlarımızdan birisiyle TV kanallarının birinde son Adige diye bir programın yapılmaması için, kültürümüzün yok olmaması için, dilimizi gelecek nesillere aktarabilmek için bir şeyler yapılmalıdır. Sevgili gençler, bu görev sizindir. Bizlerin de aklımızın erdiği gücümüzün yettiğince sizlerle destek vermek boynumuzun borcudur.
01.03.2009 Orhan OCAK